یکی از علائم اولیه اختلالات طیف اوتیسم (ASD) اختلال در مهارت های ارتباط اجتماعی است. کودکان و نوجوانان با مشکلات ارتباط اجتماعی در درک،

تعامل و ارتباط با دیگران با مشکل مواجه هستند.

محققان دانشگاه میسوری دریافتند کودکانی که برای مبارزه با این آسیب‌ها درمان فشرده‌تری دریافت می‌کنند، به ویژه در سنین پایین، بهترین نتایج را به دست می‌آورند.

میکا مازورک، استادیار دانشکده بهداشت و مرکز تامپسون برای اوتیسم و ​​اختلالات رشد عصبی گفت: «برای کودکان مبتلا به اوتیسم مهم است که درمان را در اسرع وقت آغاز کنند. "هرچه درمان شدیدتر یا جامع تر باشد، از نظر کمک به کودکان در بهبود مهارت های اجتماعی و ارتباطی بهتر است."

داده ها از بیش از 1000 کودک و نوجوان مبتلا به ASD جمع آوری شد. محققان 15 مهارت ارتباط اجتماعی از جمله حالات چهره، حرکات، درک زبان، اشتراک گذاری لذت و پاسخ های اجتماعی مناسب را اندازه گیری کردند. هنگام بررسی تغییر در طول زمان در این مهارت ها، اکثریت (95.4 درصد) بهبود را نشان دادند.

کسانی که تحت درمان، از جمله رفتار درمانی، گفتار و کاردرمانی قرار گرفتند، بهترین نتایج را داشتند. پاسخ به درمان در میان افرادی که ضریب هوشی غیرکلامی بالاتری داشتند، بیشتر بود. با کنترل سن و شدت علائم، کودکانی که در سنین پایین‌تر درمان فشرده‌تری دریافت کردند، پیشرفت‌های بیشتری را در علائم ارتباط اجتماعی تجربه کردند.

مازورک گفت: «با توجه به شدت علائم ارتباط اجتماعی، مطالعه ما نشان می‌دهد که IQ به تنهایی در طول زمان به بهبودها کمک نمی‌کند.» در عوض، داشتن ضریب هوشی بالاتر ممکن است به کودکان این امکان را بدهد که در انواع مختلف درمان‌ها به دستاوردهای بیشتری دست یابند. اگرچه نمرات IQ کودکان مبتلا به ASD ممکن است به شدت تحت تأثیر ظرفیت توجه و توانایی آنها برای انجام وظایف باشد، نتایج نشان دهنده نیاز به بررسی بیشتر دارد.

برای آن دسته از کودکانی که در سن 5 سالگی غیرکلامی بودند، محققان دریافتند که ضریب هوشی و شدت گفتار درمانی به طور قابل توجهی اکتساب گفتار را پیش بینی می کند. یافته ها نشان می دهد که درمان های هدفمند و فشرده ممکن است بیشترین موفقیت را در بهبود مهارت های خاص داشته باشند.

مازورک استادیار دپارتمان روانشناسی سلامت است. این مطالعه با عنوان «پیش‌بینی بهبود علائم ارتباط اجتماعی اختلالات طیف اوتیسم با استفاده از داده‌های درمان گذشته‌نگر» در Research in Autism Spectrum Disorders منتشر شد.

مترجم: فرزانه نعمتی