اختلال شخصیت خودشیفته یک اختلال روانی است که باعث می شود باور کنید که منحصر به فرد و برتر هستید و اهمیت دادن به دیگران را برای شما

دشوار می کند. علائم اختلال شخصیت خودشیفته را می توان با گفتار درمانی و دارو درمان کرد.

اختلال شخصیت خودشیفته چیست؟

اختلال شخصیت خودشیفته یک اختلال روانی است که بر نحوه دید فرد نسبت به خود و تعامل با دیگران تأثیر می گذارد. افراد خودشیفته احساسات و نیازهای دیگران را در نظر نمی گیرند و اغلب به عنوان افرادی خود شیفته، متکبر و خواستار توجه و تحسین توصیف می شوند.

همه افراد گهگاه خودشیفته خواهند بود، اما اختلال شخصیت خودشیفته متفاوت است زیرا به خودشیفتگی بیمارگونه اشاره دارد. این بدان معناست که خودشیفتگی در طول زندگی فرد باقی می‌ماند و همه جنبه‌ها، از روابط گرفته تا تحصیل و شغل را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته به گونه ای عمل می کنند که به خود یا دیگران آسیب می رسانند. معمولاً به اشتباه فرض می شود که رفتارهای منفی افراد مبتلا به اختلالات شخصیت خودشیفته یک انتخاب شخصی است. در نتیجه، اختلال شخصیت خودشیفته یک اختلال روانی است که در آن به افراد برچسب و انگ زده می شود.

انواع اختلال شخصیت خودشیفته

دو نوع مختلف از اختلال شخصیت خودشیفته وجود دارد: آشکار و پنهان. این دو نوع علائم مشابهی دارند، مانند احساس برتری، خود شیفتگی و در نظر نگرفتن نیازهای دیگران، اما در انواع مختلف، رفتار خودشیفتگی آشکار می شود.

انواع مختلف خودشیفتگی عبارتند از:

• خودشیفتگی آشکار

افراد مبتلا به خودشیفتگی آشکار، که به عنوان خودشیفتگی خود بزرگ بینانه نیز شناخته می‌شود، علائمی مانند بسیار با اعتماد به ‌نفس و برون‌گرا یا حتی نمایش‌گرا بودن را دارا می باشند. افراد مبتلا به خودشیفتگی آشکار، مسلط و قاطع و شاید حتی پرخاشگر هستند.

• خودشیفتگی پنهان

افراد مبتلا به خودشیفتگی پنهان، که به عنوان خودشیفتگی آسیب پذیر نیز شناخته می شود، علائمی دارند که معمولاً با خودشیفتگی مرتبط نیست. در عوض، آنها را گوشه گیر، افسرده و دارای عزت نفس پایین نشان می دهند. آنها همچنان معتقدند که برتر از دیگران هستند اما آین را به عنوان جنبه دفاعی و حساس به انتقاد نشان می دهند تا نمایشگر.

علائم اختلال شخصیت خودشیفته

اختلال شخصیت یک اختلال روانی است که منجر به افکار، احساسات و رفتارهای مداوم می شود که شخصیت شما را شکل می دهد و برای خود و دیگران آسیب زننده می شود. علائم اختلال شخصیت خودشیفته که در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) بیان شده است عبارتند از:

1. احساس خود اهمیتی زیاد: افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته معتقدند که خاص یا برتر از دیگران هستند. برای مثال، آنها ممکن است فکر کنند که از دیگران باهوش‌تر، قدرتمندتر یا موفق‌تر هستند. در نتیجه، افراد مبتلا به خودشیفتگی آشکار ممکن است به دستاوردهای خود ببالند یا مبالغه کنند، در حالی که افراد مبتلا به خودشیفتگی پنهان خجالتی و گوشه گیر به نظر می رسند اما بی سر و صدا معتقدند که برتر هستند.
2. مشغولیت با خیالات موفقیت نامحدود: اگر شخصیت خودشیفته ای دارید، ممکن است زمانی را صرف خیال پردازی در مورد یک زندگی عالی و موفق کنید که احساس می کنید به دلیل برتری خود لایق آن هستید. اینها شامل تخیلات موفقیت حرفه ای، قدرت، زیبایی، ثروت، عشق ایده آل و تحسین است.
3. اعتقاد به اینکه آنها "خاص" و منحصر به فرد هستند و فقط می توانند توسط سایر افراد (یا موسسات) خاص یا با موقعیت بالا درک شوند و یا باید با آنها ارتباط برقرار کنند: افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته ممکن است فقط بخواهند با افراد و یا مؤسساتی خاص ارتباط برقرار کنند. خاص بودن یا برتر بودن به این دلیل است که آنها معتقدند دیگران زیر دست آنها هستند یا آنها را درک نمی کنند.
4. نیاز به تحسین بیش از حد: اگر شخصیت خودشیفته ای دارید، به تحسین یا توجه دائمی نیاز خواهید داشت و اگر دیگران به شما به اندازه کافی نپردازند، ممکن است از دست آنها عصبانی شوید. اگر دیگران مخالف هستند که شما برتر یا استثنایی هستید، ممکن است آنها را دوست نداشته باشید و دشمنی کنید.
5. احساس استحقاق: افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته معتقدند برتر هستند و مستحق رفتارهای ویژه هستند. به عنوان مثال، آنها ممکن است انتظار داشته باشند دیگران با آنها موافق باشند و یا آنها را در اولویت قرار دهند.
6. استثمار دیگران (سوء استفاده از افراد): خودشیفته‌ها موفقیت خود را بالاتر از نیازهای دیگران می‌دانند و معتقدند که حق پیشرفت را دارند. آنها ممکن است از این باور برای توجیه سوء استفاده از افراد دیگر استفاده کنند. برای مثال، آنها ممکن است چیزهای ناخوشایند بگویند یا دروغ بسازند تا دیگران را پایین بیاورند و خودشان را خوب جلوه دهند.
7. فقدان همدلی (عدم تمایل به تشخیص یا شناسایی احساسات و نیازهای دیگران): اگر شخصیت خودشیفته ای دارید، برای درک احساسات و نیازهای دیگران تلاش نخواهید کرد و فقط به احساسات خود فکر می کنید. به همین دلیل است که افراد خودشیفته می توانند خودخواه و بی رحم باشند، زیرا به کمک یا آسیب رساندن به دیگران اهمیتی نمی دهند.
8. غالباً به دیگران حسادت می‌کنند یا باور می‌کنند که دیگران نسبت به آنها حسادت می‌کنند: افراد با شخصیت خودشیفته اغلب تصور می‌کنند که دیگران به برتری، خاص بودن، دستاوردها، مهارت‌ها و استعدادهای آنها حسادت می‌کنند. آنها ممکن است سعی کنند با دیگران رقابت کنند و به اشتباه تصور کنند که دیگران با آنها رقابت می کنند و در صورت موفقیت افراد دیگر احساس رنجش می کنند.
9. نشان دادن رفتارها یا نگرش های متکبرانه: اگر دارای اختلال شخصیت خودشیفته هستید، معتقدید که بهتر از دیگران هستید و ممکن است باور داشته باشید که دیدگاه های دیگران مضحک یا بی ارزش است. افراد مبتلا به خودشیفتگی آشکار ممکن است بی ادب یا تحقیرکننده باشند، در حالی که افراد مبتلا به خودشیفتگی پنهان ممکن است شما را به آرامی طرد کنند.

این ویژگی های شخصیتی می تواند مانع از برقراری روابط معنادار با خانواده، دوستان، شریک عشقی یا همکاران شود.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته نیز ممکن است تشخیص ندهند که دارای یک اختلال روانی هستند و در عوض معتقدند که افراد دیگر در تصور اینکه برتر نیستند اشتباه می کنند. این می تواند آنها را از درخواست کمک باز دارد و حتی ممکن است اگر کسی به آنها پیشنهاد کمک کند عصبانی شوند.

علل اختلال شخصیت خودشیفته

اگرچه افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته ممکن است مغرور به نظر برسند، اختلالات شخصیت معمولاً به عنوان پاسخی به داشتن عزت نفس پایین و ارزش خود ایجاد می شود. دلایل دقیق اختلال شخصیت خودشیفته ناشناخته است، اما چندین علت احتمالی مرتبط و عامل خطر وجود دارد که محققان بر روی آنها اتفاق نظر دارند. ژنتیک، تجربیات اولیه زندگی، محیط و فرهنگ از این موارد هستند.

1. ژنتیک: این علت نشان می دهد که اختلال شخصیت خودشیفته ارثی است، به این معنی که انتقال آن از والدین به فرزند رایج است. با این حال، مشخص نیست که آیا این به دلیل ژنتیک است یا پیامدهای روانی فردی با شخصیت خودشیفته. هیچ ژن خاصی برای اختلال شخصیت خودشیفته یافت نشده است.
2. تجربیات اولیه زندگی: اختلالات شخصیت به عنوان واکنش استرس به تجربیات دشوار دوران کودکی توصیف شده است. بی توجهی یا سوء استفاده در دوران کودکی، انتقاد در دوران کودکی یا زندگی با والدینی که دارای وضعیت روانی ناسالم هستند، عوامل خطر شناخته شده برای اختلال شخصیت خودشیفته هستند. تحسین بیش از حد و نوازش در جوانی، که منجر به ایجاد حس خودبزرگ بینی می شود نیز یک عامل خطر است.
3. محیط و فرهنگ: اختلال شخصیت خودشیفته در فرهنگ‌های فردگرایانه که افراد بر منافع مادی فردی تمرکز می‌کنند، شایع‌تر است.

ما نمی‌توانیم مطمئن باشیم که چه چیزی باعث ایجاد اختلال شخصیت خودشیفته می‌شود، زیرا هرکسی که در یک فرهنگ فردگرا زندگی می‌کند، والدینی با شخصیت خودشیفته دارد یا آسیب‌های روحی را تجربه می‌کند، به این وضعیت مبتلا نمی‌شوند. با این حال، ما می دانیم که این عوامل باعث می شود که شما بیشتر به شخصیت خودشیفته تبدیل شوید.

پیشگیری از اختلال شخصیت خودشیفته

هیچ دلیل خاصی برای اختلال شخصیت خودشیفته وجود ندارد، بنابراین نمی توانید از آن پیشگیری کنید. با این حال، کمک به موقع برای جلوگیری از بدتر شدن علائم مهم است.

معمولاً افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته به سایر اختلالات روانی مانند اختلالات افسردگی، اختلالات اضطرابی یا اختلالات سوء مصرف مواد نیز مبتلا هستند. بنابراین، دریافت درمان برای این موارد مهم است.

خودمراقبتی برای اختلال شخصیت خودشیفته

زندگی با اختلال شخصیت خودشیفته سخت است زیرا به احتمال زیاد مشکلات مداومی را در روابط و زندگی کاری خود تجربه خواهید کرد. افرادی که دارای شخصیت خودشیفته هستند معمولاً اضطراب یا افسردگی را تجربه می کنند و الکل یا مواد مخدر مصرف می کنند.

اگر اختلال شخصیت خودشیفته دارید، می توانید با شرکت در درمان منظم به درک و مدیریت علائم خود کمک کنید. افرادی که دارای شخصیت خودشیفته هستند ممکن است درمان را به خصوص دشوار بدانند، زیرا برای آنها مشکل است که در مورد خود فکر کنند یا تصور کنند که مشکل دارند. با این حال، نشان داده شده است که انجام طولانی مدت درمان کمک می کند.

مترجم: فرزانه نعمتی