چرا خودمان را گول می زنیم؟
◀️ زمانی که می خواهیم به خودمان اجازه دهیم باورهای نادرست یا بی اعتبارمان را حفظ کنیم، از خودفریبی استفاده می کنیم. از نظر روانشناسی، دروغ گفتن به خودمان، نوعی دفاع از خود است.
◀️ همه ما به خودمان دروغ می گوییم. چه این کار را قبول داشته باشیم یا نه، خودفریبی یک تاکتیک روانشناختی رایج است و در واقع آنقدر رایج است که گاها افراد از انجام آن غافلند.
◀️ رابرت تریورز، زیست‌شناس تکاملی، این نظریه را مطرح کرد که ما خودمان را فریب می‌دهیم، یا به طور فعال واقعیت را به ضمیر خودآگاه نادرست نشان می‌دهیم، به این امید که دیگران را بهتر فریب دهیم یا خود را برای آینده‌ای بهتر آماده کنیم.
◀️ ذهن ما مشتاق است که روایتی منسجم درباره خود، تجربیات و جهان داشته باشد و به سمت توضیحاتی کشیده می‌شود که برای ما معنادار است. تحمل ناهماهنگی شناختی و عاطفی دشوار است و خودفریبی به ما این امکان را می دهد که حتی به قیمت اینکه بخشی از حقیقت را کنار بگذاریم و تحت نوعی توهم زندگی کنیم، این حس انسجام را حفظ کنیم.
◀️ در حالی که گاهی اوقات دروغ گفتن به خودمان می تواند عملی برای محافظت از خود باشد، زندگی در این توهم می تواند بر واقعیت زندگی و روابط ما تأثیر منفی بگذارد. بسیار مهم است که متوجه دلیلی که به خاطر آن دروغ می گوییم باشیم. مواجهه با این واقعیت که خودفریبی احتمالاً ما را در عادات، موقعیت ها و روابط مسموم یا ناراضی نگه می دارد، می تواند انگیزه ای برای بررسی ریشه موضوع باشد.
◀️ در حالی که توجه به این نکته مهم است که خودفریبی می‌تواند یک تاکتیک بقا برای افرادی باشد که در محیط‌های خطرناک زندگی می‌کنند و لزوماً نمی‌توانند فوراً از آن خارج شوند، اما در بسیاری از موارد خودفریبی در دراز مدت مضرتر است. در مواردی از این دست، اینکه هرچه سریع تر خودفریبی را متوقف کنیم، بیشتر از خودمان محافظت کرده ایم.
◀️ خودفریبی در دنیای امروز رایج است. اما مهم است که استدلال عمیق‌تر پشت فریب را بررسی کنید تا مطمئن شوید که به یک عادت سمی تبدیل نمی‌شود.